Ένα ταξίδι, μια δοκιμασία, μια ανεπανάληπτη εμπειρία!!!
Μέσα σε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα που θύμιζε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας 2004 πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010 ο 28ος Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας. Ο φετινός Μαραθώνιος συνέπεσε με τη συμπλήρωση 2.500 χρόνων από την ιστορική μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. Ήταν ένας ξεχωριστός εορτασμός μιας σπουδαίας επετείου με ιδιαιτέρα συμβολικό χαρακτήρα.
Χιλιάδες ήταν οι μαραθωνοδρόμοι (12.500) που ήρθαν από όλα τα μέρη της γης για να τρέξουν την κλασική διαδρομή του μαραθωνίου δρόμου ως σύγχρονοι Φειδιππίδες.
Ο Φειδιππίδης ήταν ένας διάσημος Αθηναίος δρομέας, ο οποίος αφενός στάλθηκε από τους Αθηναίους στη Σπάρτη για να ζητήσει τη βοήθεια των Λακεδαιμονίων λίγο πριν τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), διατρέχοντας την απόσταση (245,3 χιλιόμετρα) σε δύο ημέρες, πράγμα που θεωρήθηκε άθλος, και αφετέρου ήταν ο οπλίτης εκείνον που έφερε στους Αθηναίους την είδηση της περιφανούς νίκης επί των Περσών στο Μαραθώνα και αμέσως μετά την αναφώνηση «νενικήκαμεν» έπεσε νεκρός από την εξάντληση. Για την ανάμνηση αυτού του γεγονότος στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896 καθιερώθηκε ένας δρόμος αντοχής μήκους όση είναι η απόσταση Μαραθώνα - Αθήνας, ήτοι 42 km 195 m.
Η συμμετοχή σε ένα μαραθώνιο δρόμο είναι μια απόφαση που όλο και περισσότεροι άνθρωποι, κυρίως μεσήλικες, λαμβάνουν στις μέρες μας. Είναι ιδιαιτέρα ενδιαφέρον ότι μαραθώνιος δρόμος διεξάγεται κάθε χρόνο σε περισσότερες από 1.700 πόλεις σε όλο τον κόσμο και λαμβάνουν μέρος σε αυτούς περισσότεροι από 5.000.000 δρομείς διαφορών ηλικιών και δυνατοτήτων.
Η συμμετοχή σε ένα μαραθώνιο με στόχο τον τερματισμό και την επίτευξη ενός αξιοπρεπούς χρόνου γύρω στις 3.30 έως 4 ώρες είναι μια προσπάθεια με πολλές παραμέτρους και διδάγματα. Χρειάζεται εκτός από καλή φυσική κατάσταση, γνώση, καλή ψυχολογική και σωματική κατάσταση, αυτοσυγκέντρωση και ασκητισμό. Είναι απαιτούμενη μια προσεκτική διατροφή που να καλύπτει τις αυξημένες ανάγκες ενός μαραθωνίου δρόμου και βεβαίως η εφαρμογή ενός καλού προγράμματος προετοιμασίας 12 – 18 εβδομάδων που πρέπει να ακολουθηθεί και να εφαρμοστεί ευλαβικά και όσο καλύτερα γίνεται. Εκπτώσεις ή και αποκλίσεις του προγράμματος αυτού δεν αποφέρουν σε καμία περίπτωση το προσδοκόμενο αποτέλεσμα. Τέλος η μέρα του αγώνα απαιτεί από τον κάθε δρομέα μια στρατηγική και μια τακτική που θα πρέπει αναλόγως να ακολουθηθούν ώστε στο τέλος να είναι νικητής του εαυτού του και υπερήφανος για το τελικό αποτέλεσμα.
Σε αυτόν τον κόσμο των μαραθωνοδρόμων έχω μπει κι εγώ τα τελευταία δύο χρόνια και πρέπει να πω ότι είμαι ιδιαίτερα γοητευμένος. Ο αθλητισμός στίβου μου άρεσε από τα νεανικά μου χρόνια και κυρίως ως φοιτητής είχα αρκετή ενασχόληση ιδίως με το άλμα σε μήκος και τους δρόμους ταχύτητας (100m, 200m και μερικές φορές 400m). Πολύ γρήγορα όμως, για τις ανάγκες του προσκοπισμού, την αγάπη και την αφοσίωσή μου σε αυτόν άφησα την ωραία αυτή δραστηριότητα. Επέστρεψα εκ νέου στον ενεργό αθλητισμό, πριν από 6 χρόνια το 2005, και για πρώτη φορά έλαβα μέρος σε αγώνα στα 5 km του Κλασικού Μαραθωνίου της Αθήνας το 2006. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία στους δρόμους αντοχής και το έναυσμα να ασχοληθώ συστηματικότερα και διαδοχικά με αυτούς. Έτσι το επόμενο έτος 2007 έτρεξα ξανά αισθητά καλύτερα τα 5 km, το μεθεπόμενο έτος 2008 πέρασα στα 10 km και το 2009 τόλμησα τον πρώτο μου μαραθώνιο με καλά αποτελέσματα (3h 57’ 47”). Ενδιάμεσα τα δυο τελευταία χρόνια έχω τρέξει πολλούς ημιμαραθωνίους, 10km και 30km στην Αθήνα, τα Ιωάννινα, την Αλόννησο, την αρχαία Επίδαυρο, το Λαύριο κλπ.
Ο φετινός επετειακός μαραθώνιος ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία με αρκετά διδάγματα. Στο αγωνιστικό μέρος δυστυχώς δεν τα πήγα όσο καλά θα ήθελα και είχα προετοιμαστεί γι’ αυτό. Ενώ προσέβλεπα να ξεπεράσω τον περυσινό εαυτό μου και να πετύχω καλύτερο χρόνο, αντ’ αυτού έτρεξα αισθητά πιο αργά, επιβεβαιώνοντας το ότι η καλή μέρα δε φαίνεται πάντα από το πρωί. Ενώ ξεκίνησα πολύ καλά και ήμουν κατά 2 - 3 λεπτά καλύτερος στα πρώτα 5km και 10km από πέρσι, μια απρόσμενη στομαχική αδιαθεσία που εμφανίστηκε στο 18km δυσκόλεψε την απόδοση μου για τα επόμενα περίπου 24 km, επιβάλλοντάς μου να τρέχω και να περπατάω εναλλάξ. Σε αυτή την προσπάθεια επιβεβαιώθηκε το εξίσου γνωστό ότι δεν φτάνει ο προορισμός αλλά αξίζει το ταξίδι. Όντως το ταξίδι αυτό ήταν ξεχωριστό. Χιλιάδες συναθλητές γύρω μου σε όλη τη διαδρομή, ο καθένας με τις δικές του προσδοκίες, ικανότητες και δυνατότητες «πάσχιζε» στον ίδιο ξεχωριστό αγώνα. Άλλοι καλύτεροι, άλλοι σαν εμένα και άλλοι με λιγότερες δυνατότητες. Όλοι στον ίδιο αγώνα και όλοι χαμογελαστοί και αποφασισμένοι να πετύχουν το στόχο τους. Τόσοι στόχοι όσοι και οι συμμετέχοντες. Για κάποιους ο αγώνας τους επεφύλασσε την εγκατάλειψη, ευτυχώς θα πρέπει να ήταν λίγοι, για άλλους τη χαρά του τερματισμού καταφέρνοντας να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και για άλλους, όπως και για μένα, ανάμεικτα συναισθήματα απογοήτευσης γιατί δεν πέτυχα το στόχο της προετοιμασίας, αλλά και χαράς που παρά τις δυσκολίες έφτασα υγιής στον τερματισμό. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουσα μαζεμένα εκατοντάδες «μπράβο», «εύγε», «ευχαριστούμε», «μπορείς», «μην το αφήνεις», λέξεις ενθάρρυνσης που στο καθημερινό μαραθώνιο της ζωής τις χρειάζεσαι από τους γύρω σου και τις περιμένεις κυρίως από τους δικούς σου ανθρώπους και πολλές φορές την κατάλληλη στιγμή δεν τις έχεις. Σε αυτόν τον αγώνα είδα ότι όσο καλά και να έχεις προετοιμαστεί ο δρόμος προς την επιτυχία μπορεί να σου επιφυλάσσει ανυπολόγιστα εμπόδια και δυσκολίες. Η προετοιμασία αναμφίβολα σε «θωρακίζει», σου δίνει αυτοπεποίθηση αλλά δεν αρκεί για να φτάσεις στην επίτευξη του στόχου σου. Χρειάζεται και η επιμονή, η υπομονή, η ευελιξία, η προσαρμοστικότητα, το απόθεμα καρδιάς αλλά και οι φυσικές δυνάμεις. Όλα αυτά και ενδεχομένως και κάποια ακόμα που τούτη την ώρα μου διαφεύγουν, είναι «εφόδια» της καθημερινότητας της ζωής μας, του μαραθωνίου μας, που πρέπει να τα διαθέτουμε, να τα προσέχουμε και να τα ασκούμε καθημερινά για μια καλύτερη ζωή.
Καθισμένος στα σκαλάκια ενός σπιτιού στη γωνία της λεωφόρου Βασιλέως Κωνσταντίνου και Ερατοσθένους, προσπαθώντας να «ανακτήσω» τις δυνάμεις μου, λίγα λεπτά μετά τον τερματισμό στο Παναθηναϊκό Στάδιο, αυθόρμητα η σκέψη μου έκανε ένα γρήγορο “flash back” στην προετοιμασία, τον αγώνα και το αποτέλεσμα, προσπαθώντας να διακρίνω πού θα πρέπει την επόμενη φορά να δώσω μεγαλύτερη προσοχή, τι να κάνω διαφορετικά ή ακόμα και τι θα πρέπει να αποφύγω. Άλλη μια φορά το τέλος μια προσπάθειας γίνεται η αρχή μιας νέας. Εδώ πρέπει να επικεντρώνεσαι στο επόμενο χωρίς να χάνεις την ουσία, να ζεις κάθε φορά τις στιγμές του παρόντος που είναι οι τροφοδότες του μέλλοντός σου.
Οψόμεθα λοιπόν για τον επόμενο Μαραθώνιο…
ΧΜΛ, 5.11.2010
